Posted by പക്ഷെ അപ്പോഴും ശ്രീയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു സംഭ്രമം അലയടിച്ചു.
അവളുടെ ശ്വാസഗതി ക്രമേണ ഉയർന്നു.
അധരങ്ങൾ വിറച്ചു.
തന്നോടെന്തോ പറയാൻ അവൾ കൊതിക്കുന്നതായി അരുണിന് തോന്നി.
ഒരുപക്ഷെ സിനിമയിലൊക്കെ കാണുന്ന പോലെ തന്നോട് ഇഷ്ടമാണെന്നു പറയാനാകും എന്ന് അവൻ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടി.
ഒരിക്കലും തന്നെ വിട്ട് അവൾക്ക് പോകാനാവില്ല.
അതുപോലെ തന്റെ ഇഷ്ട്ടം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാനും അവൾക്കാകില്ല.
ഒന്നുമില്ലേലും ഓർമ്മകൾ ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോഴും തന്നെ ഒരുപാട് അവൾ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.
അതിന്റെ ഒരംശം ഇപ്പോഴും ആ മനസിന്റെ കോണിൽ എവിടേലും ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവാം.
അരുൺ ആത്മഗതം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവളെ ഉറ്റു നോക്കി.
“അരുണേട്ടാ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം.
ഓർമ നഷ്ട്ടപ്പെട്ട സമയത്ത് ഞാൻ അരുണേട്ടനെ സ്നേഹിച്ചുപോയി.
ഏതോ ഒരു ദുർബല നിമിഷത്തിൽ നമ്മുടെ കല്യാണവും കഴിഞ്ഞു.
എനിക്ക് ഓർമ്മകൾ ഉള്ളപ്പോൾ ആയിരുന്നേൽ ഇതൊന്നും സംഭവിക്കില്ലായിരുന്നു.
ഞാൻ കാരണം അരുണേട്ടന്റെ ജീവിതമാ തകർന്നത്.
എന്നോട് വെറുപ്പ് തോന്നരുത് കേട്ടോ.
അതുപോലെ എനിക്ക് വരുണേട്ടനെ അല്ലാതെ മറ്റാരെയും സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയില്ല
എന്റെ മരണം വരെ അങ്ങനായിരിക്കും.
പാതി മരിച്ച മനസുമായിട്ടാ ഞാനിപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നേ.
ഇനി വരുണേട്ടന്റെ ഓർമകളുമായി എനിക്ക് ജീവിക്കണം.
എല്ലാറ്റിനും മാപ്പ് അരുണേട്ടാ.”
ശ്രീക്കുട്ടി നിറ കണ്ണുകളോടെ ക്ഷമാപണത്തോടെ അരുണിന് നേരെ കൈകൂപ്പി.
അതു കേട്ടതും അരുൺ ആകെ സ്തബ്ധനായി.
അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
വാക്കുകൾക്കായി അവൻ പരതി.
നെഞ്ചു പൊട്ടുന്ന വേദനയിലും ശ്രീമോൾക്കായി അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.
അവന്റെ കണ്ണുനീരിന് രക്തത്തിന്റെ നിരമായിരുന്നു.
കട്ട ചുവപ്പ്.