Posted by കാർത്തി: അഞ്ചു കഴിഞ്ഞതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു. നിന്റെ വീട്ടുകാരോട് ഞാൻ സംസാരിക്കാം.
അഞ്ചു: വേണ്ട കാർത്തി. എന്ത് പറഞ്ഞാലും അവരിനി പഴയത് പോലെ ആവില്ല. എന്റെ അനിയത്തിയുടെ കല്യാണം കൂടെ കഴിഞ്ഞാൽ ഞങ്ങളീ നാട് വിടും. അപ്പൊ നമ്മക്ക് എവിടെ എങ്കിലും വച്ച് കാണാം. ഇത്രയും ചെറിയൊരു കാര്യത്തിന് നാട് വിടാൻ പോണു. കേൾക്കുമ്പോ തന്നെ ചിരി വരുവാ അല്ലെടാ?? അവര് എന്നെ അത്രത്തോളം സ്നേഹിക്കുന്നേട.
പെട്ടന്ന് അഞ്ജലിയുടെ ഫോൺ ring ചെയ്തു.
അഞ്ജലി: mm വീട്ടിന്ന് അമ്മയാ. കാണാത്തോണ്ട് തിരക്കി വിളിക്കുന്നതാ.
അവൾ ഫോൺ എടുത്തു.
അഞ്ജലി: അമ്മേ എന്നോട് ഒന്നും ചോദിക്കണ്ട. ഞാൻ അങ്ങോട്ടേക്ക് വരുവാ. വന്നിട്ട് എല്ലാം പറയാം.
അതും പറഞ്ഞ് അവൾ ഫോൺ വച്ചു.
അഞ്ജലി: എന്നാ പിന്നെ പോട്ടെടാ. ഇനിയും നിന്നാ ചിലപ്പോ അവര് പോലീസിന് പരാതി കൊടുക്കും. അനുവിനെയും കൂടെ കണ്ട് യാത്ര പറയണം എന്നുണ്ട്. പക്ഷെ ഇനി അവളെ കണ്ട ശെരിയാവില്ല. നീ പറഞ്ഞിരുന്ന മതി.
അതും പറഞ്ഞ് അവൾ നടന്നു. പെട്ടന്ന് അവനെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
അഞ്ജലി: നോക്കിക്കൊണെടാ അവളെ.
മറുപടി എന്നോണം അവൻ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു. അഞ്ജലി അവിടെനിന്നും നടന്നു നീങ്ങി.
അത്രയും നേരം വീടിന്‌ ഇടത്തുവശത്തായുള്ള ചെറിയ കുളത്തിന്റെ പടിതട്ടിലിരുന്ന് സംസാരിസരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അഞ്ജലി പോയപ്പോ കാർത്തി ഒറ്റക്കായി. അവനും എണിയിച്ച് പോകാനൊരുങ്ങി. പെട്ടന്ന് കുളത്തിലേക്ക് ഒരു കല്ല് വന്ന് വീണു. അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
മനുവും കൂടെ നേരത്തെ കണ്ട പെണ്ണും. അവരിരുവരും
കാർത്തിയോടൊപ്പം പടിക്കെട്ടിൽ ഇരുന്നു.
മനു: എന്താണ് ഒറ്റക്ക് കുളകടവിൽ വന്നിരിക്കണേ??
കാർത്തി: ഏയ് ഒറ്റക്ക് അല്ലായിരുന്നു അഞ്ജലിയും ഉണ്ടായിരുന്നു.
മനു: ആഹാ എന്നിട്ട് എവിടെ?? അവളെ കാണാൻ ഇരിക്കുവായിരുന്നു.
കാർത്തി: അവള് പോയെടാ.
മനു: പോയോ എങ്ങോട്ട്??
കാർത്തി: അവളുടെ വിട്ടിലെന്തോ പ്രശ്നം. അങ്ങനെ പോയി.
മനു: അഹ്. പിന്നെ ഇവളെ അറിയോ നിനക്ക്??
കൂടെ ഇരിക്കുന്ന പെണ്കുട്ടിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് മനു ചോദിച്ചു.
കാർത്തി: എനിക്ക് പിന്നെ അറിഞ്ഞൂടെ?? നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും ഫോണിലൂടെ ഞങ്ങള് സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അല്ലെ ലക്ഷ്മി??
അതിനവള് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി.
മനു: എന്നിട്ടാണോ ആത്രയിലേക്ക് വച്ച് ഒന്ന് മൈന്റ് പോലും ചെയ്യാത്തെ??
കാർത്തി: എടാ അത് അപ്പഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ എനിക്ക് ശ്രദ്ധിക്കാൻ പറ്റിലാ.