“എന്തിനാ സര്ക്കാര് ഹര്ത്താല് നടത്തുന്നെ?” ഒരു വിധത്തില് കാമാക്രാന്തം നിയന്ത്രിച്ച് ഞാന് ചോദിച്ചു.
നവ്യ ഉരയ്ക്കല് നിര്ത്തിയിട്ട് തലപൊക്കി എന്നെ നോക്കി; ഒരു അന്യഗ്രഹജീവിയെ നോക്കുന്നപോലെ.
“നീ ഈ നാട്ടിലല്ലേ ജീവിക്കുന്നത്?” അവളുടെ ചെമന്ന ചുണ്ടുകളുടെ ഇടയിലൂടെ ശബ്ദം പുറത്തെത്തി.
“..ടിവി കേടാ” ഞാന് ഒരു വളിച്ച ചിരി പാസാക്കി.
“കൊറോണ..” വെറുപ്പോടെ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് അവള് എഴുന്നേറ്റു. എന്റെ അത്രതന്നെ ഉയരമുള്ള അവള് അവജ്ഞയോടെ എന്നെ നോക്കിയിട്ട് പോകാന് തിരിഞ്ഞു.
“എന്ന് പറഞ്ഞാ” എങ്ങനെയോ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഞാന് ചോദിച്ചു.
“എന്ന് പറഞ്ഞാ ഉണ്ട” ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അവള് വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് ഉള്ളിലേക്ക് പോയി. ഹമ്മേ, എന്തൊരു വിരിവാണ് ഇവളുടെ ചന്തികള്ക്ക്! പ്ലക്കോ പ്ലക്കോന്നാണ് അവയുടെ തെന്നല്. പക്ഷെ അവളെന്താ പറഞ്ഞതെന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.
“കൊറോണയോ? എന്ത് പണ്ടാരവാ അത്?”
ആന്റി പുറത്തേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടപ്പോള് ഞാന് ചിരിക്കാനൊരു ശ്രമം നടത്തി. കാരണം പകല് പോലും എന്നെ കാണാന് വെളിച്ചം ആവശ്യമാണ്. അപ്പോള് രാത്രിയിലെ കാര്യമോ? അതുകൊണ്ട് പല്ലുകള് കാണിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമായിരുന്നു.
“എടാ കൊറോണ വൈറസിനെപ്പറ്റി ഇതുവരെ നീ കേട്ടില്ലേ?” ആന്റി ഇവനേതു കാട്ടുജാതി എന്ന ഭാവത്തോടെ ചോദിച്ചു.
ഞാന് ഇല്ലെന്നു തോളുകള് കുലുക്കി. തുടര്ന്ന് നിങ്ങള്ക്കൊക്കെ അറിയാവുന്ന അക്കാര്യം ആന്റി വിസ്തരിച്ചു പറഞ്ഞുതന്നു. കേട്ടുകഴിഞ്ഞപ്പോള് എന്റെ വെപ്രാളം ഭയത്തിനു വഴിമാറി. ഭഗവാനെ ഇതെന്നാ സാധനമാ! അല്ലാതെ തന്നെ മനുഷ്യനിവിടെ ജീവിക്കാന് പെടാപ്പാട് പെടുന്നു; അതിന്റെകൂടെ ഇതൂടായാല്?
“വല്ലതും വേണേല് വാങ്ങി വച്ചോ. എന്നിട്ട് അടങ്ങിയൊതുങ്ങി മുറിയില് ഇരുന്നോണം. ഒരിടത്തേക്കും പോയേക്കരുത്” വ്യക്തമായ ഭീഷണിയോടെ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ആന്റി തിരികെപ്പോയി. മോളുടെ ചന്തികളെ തോല്പ്പിക്കുമെന്ന് വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ആന്റിയുടെ ചന്തികള്! രണ്ടുപേര്ക്കും ഒരേ അളവാണ് എന്നെനിക്ക് തോന്നാതിരുന്നില്ല.
പെട്ടെന്ന് ഞാന് എന്റെ പരിതാപകരമായ അവസ്ഥയിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി. കൈയില് ആകെ പത്തുരൂപ ഉണ്ട്. ചേട്ടന് നാളെ വരാനിരുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ട് കാശിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ ഒറ്റയടിക്ക് സ്ഥിതിഗതികള് മാറിമറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനി ഈ മൂന്നാഴ്ച കഴിയാന് ഇതുമാത്രമേ ഉള്ളു. പത്തുരൂപയ്ക്ക് എന്ത് കിട്ടാനാണ്?