Posted by “പുള്ളി അങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പം ദേഷ്യത്തിന് പറഞ്ഞു പോയതാ” കുറ്റബോധത്തോടെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
“സാരമില്ല കുട്ടീ. ഞാന്‍ അല്ലേലും മുതുക്കിയല്ലേ? കുട്ടി നാളെ വാ. ചേട്ടന്‍ കാണാതിരിക്കാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചോണം കേട്ടല്ലോ?”
“ശരി ചേച്ചി. വളരെ നന്ദി” ഞാന്‍ വിനയത്തോടെ കൈകൂപ്പിയശേഷം ഒരു പടപൊരുതി ജയിച്ച സന്തോഷത്തോടെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.
സമയം ഒച്ചിനേക്കാള്‍ മന്ദമായി ഗമിക്കുന്ന ഒന്നാണെന്ന് എനിക്കെന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടത് അവരെ കണ്ടശേഷമാണ്. എങ്ങനെയും അടുത്ത ദിവസം എത്താനായി നിമിഷങ്ങള്‍ എണ്ണുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. പുറത്ത് തകര്‍ത്തുപെയ്യുന്ന മഴ ഉണ്ടായിട്ടും, രാത്രി എനിക്കുറക്കം വളരെ വൈകിയാണ് വന്നത്. മനസ്സുനിറയെ പാര്‍വ്വതിച്ചേച്ചിയുടെ മദരൂപമാണ്. ആ മൃദുവായ ചര്‍മ്മവും നേര്‍മ്മയുള്ള ചാമ്പക്കയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ചുണ്ടുകളും യുദ്ധസന്നദ്ധതയോടെ നില്‍ക്കുന്ന മുലകളും, രോമമുള്ള നഗ്നമായ കക്ഷങ്ങളും, വിശാലമായ പരന്ന വയറും തുടുത്ത കൈത്തണ്ടകളിലെ രോമവും എല്ലാം എന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തി.
അടുത്തദിവസം അച്ഛന്‍ ഇരുപത് രൂപയെടുത്ത്‌ എനിക്ക് തന്നു. അക്കാലത്ത് അതൊരു വലിയ തുക തന്നെയാണ്. രാത്രി നിര്‍ത്താതെ പെയ്ത മഴ താല്‍ക്കാലിക വിശ്രമത്തിലായിരുന്നെങ്കിലും മാനം ഇരുണ്ടുമൂടിത്തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.
“ഇതവര്‍ക്ക് കൊടുക്ക്. കൂടുതല്‍ വല്ലോം വേണേല്‍ ക്ലാസ് തീരുമ്പം കൊടുക്കാം” അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ തലയാട്ടി.
നടന്നാണ് ഞാന്‍ പോയത്, ഏതാണ്ട് പത്തുമണിയോടെ. അവരുടെ വീട്ടില്‍നിന്നുമുള്ള ഇടറോഡ്‌ എത്തിച്ചേരുന്ന കവലയില്‍ അധികമാരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് ഞാന്‍ മാറിനിന്നു. അവിടെ ആകെയുള്ളത് ഒരു പലചരക്കുകടയാണ്. അതിന്റെ ഉടമയായ മൂപ്പിലാന്‍ ഈച്ചയടിച്ച് പുറത്തുള്ള ഒരു കസേരയില്‍ ഇരിപ്പുണ്ട്. എന്നെ അയാള്‍ക്ക് പരിചയമുള്ളതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ മുഖം നല്‍കാതെ മറഞ്ഞുനിന്നു. പഠിക്കാന്‍ പോകുകയാണ് എന്ന മനോഭാവമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് എന്തോ അതീവസുഖകരമായ ഒരു കുറ്റം ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നതിന്റ ഉന്മാദലഹരിയാണ് എന്റെ സിരകളെ നിറച്ചിരുന്നത്. അങ്കിള്‍ വരാനായി ഞാന്‍ നിമിഷങ്ങള്‍ എണ്ണി കാത്തുനിന്നു. പാര്‍വ്വതി എന്ന അപ്സരസ്സിനു വേണ്ടി ഒരു ജന്മം മുഴുവനങ്ങനെ നില്ക്കാന്‍ ഞാനൊരുക്കമായിരുന്നു.
അങ്ങനെ കാത്തുകാത്തുനിന്ന് അവസാനം അയാളെത്തി. പതിനൊന്നുമണിയായിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും. എത്തിയപാടെ അയാള്‍ കടയില്‍ കയറി എന്തോ പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു സിഗരറ്റ് വാങ്ങി പുകച്ചു.