Posted by പാര്‍വ്വതി
Parvathy | Author : Master
മാനം കറുത്തിരുണ്ട് പടിഞ്ഞാറന്‍ ദിക്കില്‍ ഇടി മുഴങ്ങിയതോടെ അമ്മ പതിവുപോലെ ഇക്കൊല്ലവും അത് പറഞ്ഞു:
“തൊടങ്ങി, ഇനി മനുഷന് ഒരെടത്തോട്ടും പാന്‍ ഒക്കത്തില്ല. ഇക്കൊല്ലം മഴ കനക്കുവെന്നാ തോന്നുന്നേ. അത്രയ്ക്ക് ചൂടല്ലാരുന്നോ”
“ങാ ശരിയാ. അരീം സാമാനോം എല്ലാം മഴക്കാലത്തേക്ക് തെകേവോ ആവോ. മഴ തൊടങ്ങിയാപ്പിന്നെ പണീം കിട്ടത്തില്ല” കൂലിപ്പണിക്കാരനായ അച്ഛന്റെ ആശങ്ക എന്റെ കാതിലെത്തി.
“പിള്ളാര്‍ക്ക് പള്ളിക്കൂടം തൊറക്കാറാകുമ്പ തൊടങ്ങും മഴ. എന്നാടീ നിന്റെ സ്കൂള് തൊറക്കുന്നെ?” അമ്മ പെങ്ങളോട് വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. അവള്‍ ഒമ്പതിലാണ്. ഞാന്‍ പ്രീഡിഗ്രിക്കും.
“ഒന്നാന്ത്യ തൊറക്കും അമ്മെ” അടുത്ത മുറിയില്‍ നിന്നും അവളുടെ ശബ്ദമെത്തി.
“അടുക്കളേടെ മൂലക്ക് ഒരോട് പൊട്ടിയത് നിങ്ങള് മാറിയാരുന്നോ?”
“ഞാനതങ്ങ് മറന്നാരുന്നെടി. ഇപ്പത്തന്നെ മാറിയേക്കാം. ഇല്ലേല്‍ ചോര്‍ന്നൊലിച്ച് നാശവാകും”
അച്ഛന്‍ എഴുന്നേറ്റ് ഓടു മാറാന്‍ പോയതറിഞ്ഞു ഞാനും എഴുന്നേറ്റ് ചെന്നു. വല്ല സഹായോം വേണ്ടിവന്നാലോ? പക്ഷെ വേണ്ടിവന്നില്ല. താഴെ നിന്ന് തന്നെ മാറാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്ന ഓടായിരുന്നു പൊട്ടിയത്.
“നിന്റെ കോളജ് എന്നാടാ തൊറക്കുന്നെ?” എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ചോദിച്ചു. ഓട് ഇളക്കി എന്റെ പക്കലേക്ക് തന്നുകൊണ്ടായിരുന്നു ചോദ്യം.
“ജൂണ്‍ അവസാനം ആകും”
അച്ഛന്‍ മൂളി. എന്നിട്ട് ഇന്നലെയുംകൂടി നല്‍കിയിരുന്ന ഉപദേശം വീണ്ടും ആവര്‍ത്തിച്ചു:
“വെറുതെ ഇരിക്കാതെ അടുത്ത കൊല്ലത്തെ പുസ്തകം വല്ലോടത്തൂന്നും വാങ്ങിച്ച് വായിച്ചു പഠിക്ക്. മഴേം പിടിച്ച് അല്ലാതെന്തോ എടുക്കാനാ”
ഞാന്‍ മൂളിയിട്ട് മറ്റൊരു ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചു: