Posted by മാധവേട്ടൻ, ഫ്ലാറ്റിൽ ആരുമില്ലാത്തതിനാലാവും, നേരത്തെ ഷോപ്പ് അടച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്..
അതുകാരണം റോഡിലും വെളിച്ചമൊന്നുമില്ല…
പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ കാർ കൊണ്ടുചെന്നിട്ട് മെല്ലെ അയാളെ ഫോൺ ചെയ്തു…
“………മ്മ്… ഞാൻ പാർക്കിങ്ങിലുണ്ട്… ”
പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറയുമ്പോൾ എന്റെ സ്വരം കാത്തിരിപ്പിന്റെ പൂര്ണതയിലുള്ള ആകാംക്ഷയാലും അയാളോടുള്ള ആർത്തിയാലും വിറച്ചിരുന്നു…
“………ഞാൻ പുറത്തെ ലൈറ്റുകൾ ലൈറ്റ് ഓഫ് ചെയ്യാം…
ഇങ്ങു പോരെ.. എന്റെ മുറിയിലേക്ക്… ”
പബ്ലിക്ക് ഏരിയയിലെ ലൈറ്റുകളുടെ സ്വിച്ചുകളെല്ലാം വാച്ച്മാന്റെ മുറിയിൽ തന്നെയാണുള്ളത്..
“………പിന്നേ…. ആ സാരിയും ബ്ലൗസും ബ്രേസിയറിയുമൊക്കെ കാറിൽ അഴിച്ചിട്ടേക്ക്..
നിന്റെ ജെട്ടി മാത്രം ഇട്ടാൽ മതി…”
ആകെ ചൂളിക്കൊണ്ട് ഞാൻ ഫോൺ പിടിച്ചു നിന്നു..
താഴെ പൂറുനിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു…
“………ആരേലും കാണുവോ??”
ആരും വരില്ലെന്നും ഈ രാത്രിയിൽ ഈ പ്രദേശത്ത് ഒരുപക്ഷെ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ എന്നറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും മനസ്സിൽ എന്തൊക്കെയോ വികാരങ്ങൾ തുടികൊട്ടുന്നു..
കാമവും.. ഭയവും… പ്രണയവും….ആകാംക്ഷയും…. പിന്നെയും മറ്റെന്തൊക്കെയോ…
“………ആരും വരില്ല…
നമ്മൾ രണ്ടുപേരും മാത്രം….”
പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിലുള്ള അയാളുടെ മറുപടി കേൾക്കുമ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം പടപടാ മിടിക്കുന്ന ശബ്ദം എനിക്കുതന്നെ കേൾക്കാമായിരുന്നു…
കോമ്പൗണ്ടിലെ ലൈറ്റുകൾ ഓരോന്നായി അണഞ്ഞു…
മധ്യഭാഗത്തെ ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റ് കൂടി അണഞ്ഞതോടെ ആ കോമ്പൗണ്ട് മുഴുവൻ പൂർണമായും ഇരുട്ടിൽ മുങ്ങി…
നേരിയ രാവെളിച്ചത്തിൽ തൊട്ടടുത്തുള്ള കാഴ്‌ചകൾ മാത്രം കാണാം…
വേഗം കാർ തുറന്ന്, ആ പാർക്കിങ്ങിൽ നിന്നു തന്നെ സാരിയും അടിപാവാടയും ബ്ളൗസുമെല്ലാം വലിച്ചൂരി കാറിലേക്കെറിഞ്ഞു..