Posted by “ഞാന്‍ ശല്യപ്പെടുത്തി അല്ലെ. ദാ ഈ പണം കോവിലകത്തെ പത്മനാഭന്‍ നായരുടെ വീട്ടില്‍ നല്‍കണം. അയാള്‍ സുഖമില്ലാതെ ആശുപത്രിയിലാണ്. നാളെ അവര്‍ക്ക് കുറച്ചു പണം ആശുപത്രിയില്‍ കെട്ടണം. ഇത് ഞാന്‍ തന്നു വിട്ടതാണ് എന്ന് മാധവിയോട് പറ..” ഒരു ചെറിയ പൊതി എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് അച്ഛന് പറഞ്ഞു. മനസില്ലാമനസോടെ ഞാനാ പൊതി വാങ്ങി.
ഛെ, ആന്റിയുടെ ചിത്രം വരയ്ക്കാന്‍ നല്ല മൂഡില്‍ എത്തിയതായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് അച്ഛന് വിഘ്നമുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നത്. പോകാതെ പറ്റില്ലല്ലോ. ഞാന്‍ മുറിയിലെത്തി തുണി കൊണ്ട് ഈസല്‍ മൂടിയ ശേഷം ചായക്കൂട്ടുകള്‍ അടച്ചുവച്ചു. ആന്റിയുടെ ചിത്രമെടുത്ത് പഴയപടി ആരും പെട്ടെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാത്ത ഒരിടത്ത് ഭദ്രമായി വച്ചിട്ട് ഞാന്‍ വേഷം മാറിയിറങ്ങി.
സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞിരുന്നതിനാല്‍ റോഡില്‍ ഇരുട്ടായിരുന്നു. അവിടവിടെ മാത്രമാണ് നിരത്തുവിളക്കുകള്‍ ഉള്ളത്. കോവിലകത്തെ പത്മനാഭന്‍ നായരെ എനിക്കറിയാം. പണ്ട് വലിയ ജന്മിയായിരുന്നു; ഉള്ള പണം മൊത്തം ചൂതുകളിച്ചും കള്ളുകുടിച്ചും തീര്‍ത്തു. രണ്ടോ മൂന്നോ വിവാഹങ്ങള്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കൈയിലിരിപ്പ് കാരണം മക്കളോ ഭാര്യമാരോ ഇപ്പോള്‍ കൂടെയില്ല എന്നാണ് കേട്ടിരിക്കുന്നത്. ഇപ്പോഴത്തെ ഭാര്യയാകണം മാധവി; ഞാനവരെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അച്ഛന് നാട്ടില്‍ എല്ലാവരെയും അറിയാം. ഇതുപോലെ ഓരോ സഹായങ്ങള്‍ ഇടയ്ക്കിടെ അച്ഛന് ചെയ്യാറുണ്ട്. പക്ഷെ ഒന്നുകാണാതെ ഒന്ന് നല്‍കുന്നവനല്ല അച്ഛന് എന്നെനിക്കറിയാം. ഈ സഹായത്തിന്റെ പിന്നിലും ഉണ്ടാകും എന്തെങ്കിലും വക്രലക്‌ഷ്യം. എന്തെങ്കിലുമാകട്ടെ; എങ്ങനെയും വേഗം തിരികെയെത്തി ആന്റിയുടെ ചിത്രം എനിക്ക് വരയ്ക്കണം. ഞാന്‍ സൈക്കിള്‍ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി.
പടിപ്പുര ഇരുട്ടില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു. ഇടിഞ്ഞുപൊളിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ പഴയ വലിയ വീട് പുറത്ത് നിന്ന് ഞാന്‍ നോക്കി. ഉമ്മറത്ത് വെളിച്ചമുണ്ട്. സൈക്കിളില്‍ നിന്നുമിറങ്ങി അത് പടിപ്പുരയുടെ ഉയരമുള്ള പടികളിലൂടെ എടുത്ത് അപ്പുറത്ത് വച്ചിട്ട് ഞാന്‍ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. കാല്‍ ഉയര്‍ത്തിച്ചവിട്ടി ശബ്ദമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടാണ് ഞാന്‍ നടന്നത്. കാരണം ഇരുട്ടാണ്‌; വല്ല വിഷജന്തുക്കളും ഇഴഞ്ഞു വന്നാല്‍ കാണാന്‍ പറ്റില്ല. വീടിന്റെ മുറ്റത്തോട് അടുത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നടപ്പ് സാധാരണമട്ടിലാക്കി. ഇവിടെ വെളിച്ചമുണ്ട്. വരാന്തയില്‍ നിന്നും മുറ്റത്തിന്റെ കാല്‍ഭാഗത്തെ ഇരുട്ട് നീക്കാനുള്ള ശക്തിയെ ആ ബള്‍ബിനുണ്ടയിരുന്നുള്ളൂ. അവരുടെ ഇല്ലായ്മയുടെ ആഴം ആ വെളിച്ചത്തിന്റെ ദുര്‍ബ്ബലതയില്‍ത്തന്നെ പ്രകടമായിരുന്നു. മുന്‍വാതില്‍ തുറന്ന് കിടന്നിരുന്നതിനാല്‍ ഞാന്‍ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി. ആരെയും കാണാനില്ല.
“ആരേലും ഉണ്ടോ?” ഞാന്‍ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
“ആരാണ്ട് വന്നടി..” ഉള്ളില്‍ നിന്നും ദുര്‍ബ്ബലമായ ഒരു പുരുഷശബ്ദം. ആരാണത്? പത്മനാഭന്‍ നായര്‍ ആശുപത്രിയിലാണ് എന്നല്ലേ അച്ഛന് പറഞ്ഞത്?
ഉള്ളിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിലൂടെ ആരോ വരുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. ആള്‍ അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ഞാനൊന്നു ഞെട്ടി. ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തൊണ്ട വരണ്ടുണങ്ങിപ്പോയ പ്രതീതി. കൊഴുത്തു വിരിഞ്ഞ ഒരു അമറന്‍ ചരക്ക്!
“ആരാ”
വിശാലമായ വയറും പൊക്കിളും ഒപ്പം ചെറിയ ബ്ലൌസിന്റെ ഉള്ളില്‍ താഴെയും മുകളിലും വെളിയിലേക്ക് ചാടിക്കിടന്നിരുന്ന പോര്‍മുലകളും കാണിച്ച് എന്നെ നോക്കി കോപഭാവത്തോടെ അവള്‍ ചോദിച്ചു. കാമം തീക്കടല്‍ പോലെ എന്നെ വിഴുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അവളുടെ തലമുതല്‍ പാദംവരെ ഒരു മിന്നല്‍ഗമനം നടത്തി.