ഞാൻ സ്മിത [പഴഞ്ചൻ]

“ മോളേ… എന്താ ഒരു ഉറക്കക്ഷീണം… “ കളിയാക്കുന്നതു പോലെ സരോജം ചോദിച്ചു… എന്തോ അർത്ഥം വച്ച് ചോദിച്ച പോലെ തോന്നി സ്മിതയ്ക്ക്…
അതിനു കാരണം രമേശനാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചാണോ ഈ ചോദ്യം… അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു മന്ദസ്മിതം വിരിഞ്ഞു… എന്തെങ്കിലും ക്ഷീണം കാണുന്നെങ്കിൽ അതിനു കാരണം നിങ്ങളുടെ ഭർത്താവാണ് എന്ന് പറയണമെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി…

“ നീ ഈ ചായ അച്ഛന് കൊണ്ടു പോയി കൊടുക്ക്… ആ തക്കാളിത്തോട്ടത്തിലേക്ക് രാവിലെ തന്നെ തൂമ്പയുമായി പോയതാ… “ മരുമകൾക്ക് ചായ നിറച്ച ഗ്ലാസ് കൊടുത്തു കൊണ്ട് സരോജം പറഞ്ഞു…
അവൾ അതുവാങ്ങി പറമ്പിലേക്കിറങ്ങി… അതാ പറമ്പിന്റെ ഒരു മൂലയ്ക്ക നിന്ന് കിളയ്ക്കുന്നു തന്റെ അമ്മായപ്പൻ… ദേഹത്ത് ഒരു മുണ്ട് മാത്രമേ ഉള്ളൂ… അത് മടക്കിക്കുത്തിയിരിക്കുന്നു… ദേഹത്ത് പൊടിഞ്ഞ വിയർപ്പ് ആ രോമക്കാട്ടിലൂടെ താഴേക്ക് ഒഴുകുന്ന കാഴ്ച… രാവില തന്നെ തന്റെ ദേഹത്തിന് ചൂടുപിടിക്കുന്നതു പോല തോന്നി അവൾക്ക്…

“ അച്ഛാ… ദേ ചായ… “ അവളുടെ ഒച്ച കേട്ട് വാഴയ്ക്ക തടമെടുത്തിരുന്ന നാരായണൻ പണി നിർത്തി തൂമ്പ താഴെ വച്ച് അവളുടെ നേർക്ക് നോക്കി… കുളിച്ച് മുടി വകഞ്ഞ് പിന്നിൽ കെട്ടി ഒരു വെള്ള മുണ്ടും നേര്യതും ഉടുത്ത് കയ്യിൽ ചായഗ്ലാസ്സുമായി നിൽക്കുന്ന തന്റെ മരുമകൾ എന്തു സുന്ദരിയാണെന്ന് അയാളോർത്തു… അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഗ്ലാസ് വാങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ വിരലുകളിൽ തന്റെ വിരലുകൾ ഇഴഞ്ഞു… നല്ല മിനുസം…

“ നല്ല ചായ… “ ചായ ഒന്ന് മൊത്തിക്കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു…
“ അച്ഛൻ നല്ലോണം വിയർത്തല്ലോ… രാവിലെ തുടങ്ങിയ പണിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു… “ അയാളുടെ നെഞ്ചിലെ രോമങ്ങളിലെക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു…

“ അതങ്ങിനെയാ മോളേ… നല്ല പണിയെടുത്താൽ ശരീരത്തിലെ ദുർമേദസ്സൊക്കെ പോവും… നല്ല സുഖം കിട്ടും… “ നാരായണന്റെ വാക്കുകളിലെ ഗൂഢഅർത്ഥം സ്മിത തിരിച്ചറിഞ്ഞു… അവളുടെ ലാസ്യമുഖം ഒന്ന് തുടുത്തു…

“ ഈ മണ്ണ് അധികം ഇളകിയിട്ടില്ല… നല്ലോണം ഉഴുതി മറിച്ചാലേ വിത്തിട്ടിട്ട് കാര്യമുള്ളൂ… അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നും പിടിക്കില്ല… “ നാരായണൻ അവളുടെ വെളുത്ത നേര്യതിനുള്ളിൽ കറുത്ത ബ്ലൌസിൽ വശങ്ങളിലേക്ക് ഉന്തി നിൽക്കുന്ന മാംസക്കുന്നുകളിലേക്ക് നോക്കി…