“എന്നേം കൂടെ ഒന്ന് പഠിപ്പിക്കണം സമയം കിട്ടുമ്പോള്..” ഒരു താറാമുട്ട അതേപടി വായിലേക്ക് തിരുകിക്കൊണ്ട് വാസു പറഞ്ഞു.
“യ്യോ ഇത്രേം വല്യ ജോലി ചെയ്യുന്ന കുഞ്ഞെന്തിനാ അതൊക്കെ പഠിക്കുന്നത്.. കെട്ടുന്ന പെണ്ണ് എല്ലാം ഒണ്ടാക്കി തരത്തില്യോ…” ഇളിച്ചുകൊണ്ട് ഗോപാലന് ചോദിച്ചു.
“ഗോപാലേട്ടാ..ഏത് ജോലിക്കാരന് ആയാലും, അവന് ആഹാരമില്ലാതെ ജീവിക്കാന് ഒക്കുമോ? ഇത് ഉണ്ടാക്കുന്നതിനെക്കാള് വലുതല്ല ഈ പറയുന്ന ഒരു വലിയ ജോലിയും..കൃഷി ചെയ്യുന്നവനും മീന് പിടിക്കുന്നവനും മണ്ണില് പണി എടുക്കുന്നവനും ആഹാരം ഉണ്ടാക്കുന്നവനും വൈദ്യനും..ഇവരുടെ ജോലിക്ക് മീതെ വേറെ ഒരു ജോലിയുമില്ല…അതുകൊണ്ട് ഇത് എനിക്കും പഠിക്കണം..നാളെ കെട്ടിയ പെണ്ണിന് സുഖമില്ലാതായാല് നമ്മള് അടുക്കളയില് കേറണ്ടേ? ങാ ചപ്പാത്തി ഒന്നൂടെ ഇട്”
വാസു പറഞ്ഞു. ഗോപാലന് വേഗം ഒരു ചപ്പാത്തികൂടി അടുക്കളയില് നിന്നും എത്തിച്ചു.
“കുഞ്ഞു പറഞ്ഞത് സത്യമാ..എന്നാലും….”
“ഒരെന്നലുമില്ല..അതാണ് അതിന്റെ കാര്യം..”
വയറു നിറച്ചു കഴിച്ച് ഒരു ഏമ്പക്കവും വിട്ടു വാസു ചെന്നു കൈകഴുകി. സമയം നോക്കിയപ്പോള് ഏഴേമുക്കാല്. അവന് ചെന്നു വേഷം മാറി. ഷര്ട്ടും ജീന്സും ഷൂസും ധരിച്ച ശേഷം അവന് മുഖം മൊത്തം മറയ്ക്കുന്ന ഹെല്മറ്റ് എടുത്ത് പുറത്ത് വണ്ടിയില് കയറിയിരുന്നു. മൊബൈല് അവന് കൈയില് തന്നെ പിടിച്ചിരുന്നു. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഫോണ് ശബ്ദിച്ചു. വാസു നോക്കി. പുന്നൂസ് ആണ്.
“ഹലോ സര്”
“ഗുഡ് മോണിംഗ് വാസു..നീ ബ്രേക്ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചോ?”
“കഴിച്ചു സര്..”
“ങാ..വാസൂ മോള് ഇപ്പോള് ഇറങ്ങും..നീ തയാറാണല്ലോ അല്ലെ”
“എപ്പോഴെ റെഡി ആണ് സര്..”
“ഒകെ..ടേക്ക് കെയര്”
അയാള് ഫോണ് വച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് വാസു മൊബൈല് പോക്കറ്റില് വച്ചു. പിന്നെ ഹെല്മറ്റ് എടുത്ത് തലയില് വച്ച് റോഡിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ നിന്നു നോക്കിയാല് റോഡ് കുറെ ദൂരം വരെ കാണാന് പറ്റും. ഡോണയുടെ കാര് വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് വാസു ദൂരേക്ക് നോക്കി. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഒരു ചുവന്ന മാരുതി വരുന്നത് അവന് കണ്ടു. അവന്റെ കാല് ബൈക്കിന്റെ കിക്കറില് അമര്ന്നു.
“പോവാണോ കുഞ്ഞേ? ഉച്ചയ്ക്ക് വരുമോ” ഗോപാലന് ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല..ഇനി വൈകിട്ടെ വരൂ….”
വാസു പറഞ്ഞു. ഡോണയുടെ കാര് കടന്നു പോയപ്പോള് അവന് ഗിയര് ഇട്ടു വണ്ടി മുന്പോട്ടെടുത്തു. ആ ചെറിയ റോഡിലൂടെ അല്പം അകലം വിട്ട് അവന് അവളെ പിന്തുടര്ന്നു. അവള് ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കാന് പറ്റാവുന്നത്ര അകലം പാലിച്ചുകൊണ്ടാണ് അവന് ബൈക്കോടിച്ചത്.