എന്തായാലും ഈ പുതിയ അവതാരത്തിന് അയാളുടെ മോഹസാഫല്യം നടത്താന് ഒരു ചെറിയ സിനിമ ചെയ്യാം എന്ന് ഞാന് തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ നിര്മ്മാതാവുമായി ഒരു മീറ്റിംഗ് നടത്തി. ആളെ കണ്ടപ്പോള് എനിക്ക് ചിരി വന്നെങ്കിലും തൊഴില്പരമായ കാരണങ്ങള് മൂലം ഞാനത് അടക്കി. ഏതാണ്ട് അമ്പത് വയസിനടുത്ത് പ്രായമുള്ള അയാള് ഒരു വൃത്തികെട്ട വിഗ്ഗും ചുളുക്കം വീണ മുഖത്തിന് ചേരാത്ത ഒരു കറുത്ത ഗ്ലാസും ധരിച്ചിരുന്നു. അയാളുടെ കൂടെ അതെ നിലവാരവും ലുക്കും ഉള്ള മൂന്ന് അലവലാതികള് വേറെയും ഉണ്ട്. അവന്മാര് അയാളുടെ ശിങ്കിടികള് ആണ്. കഷ്ടിച്ച് അഞ്ചരയടി ഉയരവും സാമാന്യം നല്ല വയറുമുള്ള അയാള് ആളൊരു ഒന്നാം നമ്പര് അല്പനും വിവരദോഷിയും ആണ് എന്നെനിക്ക് തുടക്കത്തില് തന്നെ എനിക്ക് മനസിലായി. ഇവന്മാരെപ്പോലെ ഉള്ള ഊളന്മാര് ആണ് നല്ല നിര്മ്മാതാക്കളെ രംഗത്ത് നിന്നും മാറി നില്ക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഘടകം എന്നെനിക്ക് തോന്നി. ഞങ്ങളുടെ സംസാരത്തിലെ ചില ഭാഗങ്ങള് ഇവിടെ നല്കുന്നു.
“അപ്പൊ സംവിധായകാ..എന്നെ നായകനാക്കി വേണം പടം എടുക്കാന്..മൂത്തുനരച്ച രജനിക്കും മോഹന്ലാലിനും മമ്മൂട്ടിക്കും ഒക്കെ നായകന്മാര് ആകാമെങ്കില് എനിക്കും ആകാം..എനിക്ക് അവന്മാരുടെ അത്ര വയസായിട്ടും ഇല്ല..അല്യോടാ കോരേ..ഹിഹീ…”
കോര അത് കേട്ടു തലയറഞ്ഞു ചിരിച്ചു. കോരയുടെ ഒപ്പമുള്ളവര് അയാളുടെ ചിരി കണ്ടപ്പോഴാണ് ചിരിക്കണം എന്ന് മനസിലാക്കിയത്.
“സാറെ..അറിയപ്പെടുന്ന നടനെ വച്ചു പടം പിടിച്ചാലേ വിതരണക്കാരെ കിട്ടൂ..ഇല്ലെങ്കില് പടം പെട്ടിയില് ഇരുന്നു പോകും” ഞാന് പറഞ്ഞു.
“നമുക്ക് തന്നെ അങ്ങ് വിതരണം നടത്താമെടോ..പടം പിടിക്കാമെങ്കില് പിന്നെ അത് വിതരിക്കാന് ആണോ പ്രയാസം”
“അതെ..അതാ അതിന്റെ ശരി..” കോര ഏറ്റുപിടിച്ചു.