“അയാള് നോക്കിയില്ലേ അപ്പൊ??…
ഛെ!!!!..
അയാളെന്തൊരു മനുഷ്യനാ.. ഇത്രക്ക് സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടിട്ട്..
അയാള് ചിലപ്പോ ഗേ എങ്ങാനും ആവും.. അതാവും കല്യാണം കഴിക്കാതെ നടക്കുന്നത്..
അല്ലെ രമീ??..”
റാമിന്റെ ചോദ്യം പക്ഷെ, അവളെ അസ്വസ്ഥയാക്കി..
തന്റെ മാധവേട്ടനെ “ഗേ” എന്ന് വിളിച്ചു പരിഹസിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി അവൾക്ക്..
റാമിനേക്കാൾ ഒരുപക്ഷെ, അവളുടെ മനസ്സ് മാധവനിൽ കുരുങ്ങിയിരുന്നു..
“റാമിന് നാണമില്ലേ!!!..
ഇത്ര യോഗ്യനായ ഒരു മനുഷ്യനെ ഗേ എന്നൊക്കെ വിളിക്കാൻ…
ഇതൊക്കെ എവിടന്നു പഠിക്കുന്നു റാം??…
ആവശ്യമില്ലാത്ത ഓരോന്ന് കമ്പ്യുട്ടറിൽ നോക്കി പഠിച്ച് വന്നോളും…”
രമിത കടുത്ത കോപത്തോടെ മുറുമുറുത്ത് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു..
“നീ ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ രമീ… ഞാൻ അങ്ങനൊന്നും ഉദ്ദേശിച്ചില്ല..”
റാം, ശാന്തനായി കസേരയിൽ നിന്നെണീറ്റ് അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു..
“നോക്ക്… അയാളൊരു മാന്യനാണെന്ന് എനിക്കാദ്യമേ തോന്നിയിരുന്നു.
എങ്കിലും, ഇത്ര സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടിട്ട് ഒന്ന് നോക്കിപോലുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ ഞാൻ കരുതി….
സോറി… ഞാൻ മറ്റുള്ളവരെ പറ്റി അങ്ങനെ ഒന്നും പറയാൻ പാടില്ലായിരുന്നു… ”
റാമിന്റെ മുഖത്തെ കുറ്റബോധം കണ്ടപ്പോൾ രമിതയുടെ കോപം തണുത്തു..
“അയാൾ നോക്കിയില്ലെന്നൊന്നും ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.. ”
രമിതയുടെ മുഖത്ത് നാണം കലർന്ന ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു..
റാമിന്റെ വാടിയ മുഖം കണ്ടതിലുള്ള വിഷമത്തെക്കാൾ, മാധവ്ജി അത്തരം ഒരാളല്ലെന്ന് വ്യക്തമാക്കാനുള്ള വ്യഗ്രത അവളിലുണർന്നിരുന്നു.
“നോക്ക്യോ നിന്നെ… ശരിക്കും???
നോക്കിയത് മാത്രേ ഉള്ളു??? വല്ലതും പറഞ്ഞോ??…”
റാം വല്ലാതെ എക്സൈറ്റഡ് ആവുന്നതുപോലെ തോന്നി അവൾക്ക്..
“അതുപിന്നെ.. ഞാൻ അങ്ങനെ ശ്രദ്ധിച്ചൊന്നുമില്ല.. എന്നാലും… “
“എന്നാലും??? ”
റാം അക്ഷമയോടെ ചോദിച്ചു.
“അത്.. അത് പിന്നെ…
നൈറ്റി നനഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ ന്നു ചോദിച്ചു..
പിന്നെ…
പിന്നെ അങ്ങോട്ടൊക്കെ നോക്കി.
പിന്നെ… എന്നെ കാണാൻ ഭംഗിയുണ്ടെന്നൊക്കെ….. അങ്ങനൊക്കെ പറഞ്ഞു..
അത്രേ ഉള്ളു!!….”
റാമിന്റെ ഉള്ളിലിരിപ്പിനെ പറ്റി ഏതാണ്ടൊക്കെ പിടികിട്ടിയെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ രമിതയും അല്പം ഓപ്പണാവാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു..
അതിലുപരി, അവൾക്ക് മാധവനെകുറിച്ച് വീണ്ടും വീണ്ടും പറയാനും കേൾക്കാനും കൊതിയായിരുന്നു.