അച്ഛനും മകളും പിന്നെ ആ എരണം കേട്ട മനഃസ്സാക്ഷിയും

“കോളജ് പടി..കോളജ് പടി..”

തനിക്കിറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലമായി അവൾ ഓർമ്മകളിൽ നിന്നും ഞെട്ടി ഉണർന്നു.

കോളേജിൽ എത്തിയ മീരക്ക് എന്തോ ക്ലാസ്സിൽ ശ്രന്ധിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ വായിച്ച പുതിയ കഥ അവളെ വല്ലാതെ പിടിച്ചുലച്ചിരുന്നു. ഇതിനു മുൻപ് പലപ്പോഴും ആ എഴുത്തുകാരന്റെ കൃതികൾ കണ്ടിരുന്നെങ്കിലും അതിന്റെ ശീർഷകത്തിൽ എഴുതിയിരുന്ന

“…ഈ കഥയും ഇതിലെ കഥാപാത്രങ്ങളും തികച്ചും സാങ്കൽപ്പികം മാത്രമാണ്. ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരോ….”

എന്ന് തുടങ്ങുന്ന അത് വായിച്ചു ഒഴിവാക്കാറായിരുന്നു പതിവ്, അവൾക്കെന്തിനാ സാങ്കല്പികം.

പക്ഷെ എന്തോ ഇന്നലെ അവൾ അത് വായിച്ചു. അതിൽ ഒരു പിതാവിനോട് മകൾക്കു തോന്നുന്ന അടുപ്പമായിരുന്നു. ആ എഴുത്തുകാരന് എന്തൊരു മന്ത്രശക്തിയാണ് എല്ലാം മുന്നിൽ കാണുന്നത് പോലെ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്; കഥയുടെ തുടക്കം അവൾ വായിച്ചത് അതെ പടി അവളുടെ മനസ്സിൽ നിൽക്കുകയാണ്.

തന്റെ പ്രായത്തിലുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടി തന്നെയാണ് കഥാപാത്രം.അവളുടെ ഹീറോ ആയാണ് അതിൽ അച്ഛനെ കാണിച്ചിരിക്കുന്നത് സുന്ദരനും ആരോഗ്യവാനും ആയ അച്ഛൻ.തൻറെ അച്ഛനെ പോലെ അവൾ ചിന്തിച്ചു.

അച്ഛന് താനല്ലാതെ വേറെ ആരാണ് ഉള്ളത് തന്നെ അച്ഛന് എന്തിഷ്ടമാണ്… അപ്പോൾ കുഴപ്പമില്ലായിരിക്കും.ഇതാണ് ശരിയായ വഴി അവൾ മറ്റെയാളെ തിരഞ്ഞു അവളുടെ മനസാക്ഷിയെ… അവിടെ നിന്നും പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല ഇത് തന്നെ ശരി അവൾ ഉറപ്പിച്ചു.അവളുടെ മനഃസാക്ഷിക്കും അച്ഛനോട് പ്രത്യേകിച്ച് വെറുപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ എതിർപ്പ് തോന്നേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ…?

ഈ മനസാക്ഷിയെ ഇത്രയും അടുത്ത് നിന്ന് കണ്ടതിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ എനിക്ക് മനസ്സിലായിരിക്കുന്നതു, അറിയാൻ പാടില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ വരുമ്പോളോ അവനവൻ ശരിയെന്നു വിശ്വസിച്ചു ചെയ്യുന്നതായുള്ള കാര്യങ്ങളിലോ മനസാക്ഷി തലയിടാറില്ല അതിനു എപ്പോളും ഇതുതന്നെ ആണോ പണി അല്ല പിന്നെ.