അടിമയുടെ ഉടമ [കിച്ചു✍️]

വാതിൽ തുറന്നു വന്ന തമ്പുരാട്ടിയെ കണ്ട കോരൻ വാ പൊളിച്ചു നിന്ന് പോയി അടിപ്പാവാടയും ബ്ലൗസും മാത്രം..! തന്റെ മേനിയഴക് കണ്ടു വാപൊളിച്ചു നിക്കുന്ന കോരനോട് യശോദയുടെ ശബ്ദം കനത്തു…

“എന്താ കോരാ..? നിനക്ക് തിരുമ്മാനറിയില്ലേ..? ശേഖരൻറെ നടു വെട്ടിയത് നീയല്ലേ തിരുമ്മി ശരിയാക്കിയത്..?”

തമ്പുരാട്ടിയുടെ സ്വരത്തിൽ വന്ന മാറ്റം കോരൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു അവൻ പെട്ടന്ന് തല കുനിച്ചു നാട് വളച്ചു ഓച്ഛാനിച്ചു നിന്നു… വിനീത വിധേയനായ ഭൃത്യനായി…

“ഉവ്വ് തമ്പ്രാട്ടീ… എന്റ തള്ള ഞങ്ങളെ ഇരട്ട പെറ്റതല്ലേ അതിൽ മറ്റേ കൊച്ചു ചെറുതിലെ ചത്തു പോയല്ലോ ഇരട്ടകളിൽ ഒന്നായതു കൊണ്ടാവും തിരുമ്മാൻ ഒരു കൈവഴക്കം കൂടുതൽ അതാ എല്ലാരും എന്നെ തിരുമ്മാൻ വിളിക്കുന്നത്…”

“ങ്ങും… ചിരുതേ നീ അപ്പുറത്തെ മുറിയിലോട്ടു അവനെ കൊണ്ടു പോക്കോ…”

തുറന്ന ജന്നലിലിൽ നിന്നും വരുന്ന പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ ആ മുറി ഒരു മരുന്ന് പുര പോലെ കോരന് തോന്നി വേപ്പിൻ തടിയിൽ തീർത്ത ഒരു കട്ടിൽ, അതിന്റെ അരികിലുള്ള മേശമേൽ പലതരത്തിലുള്ള ലേപനങ്ങളും എണ്ണകളും അടങ്ങിയ കുപ്പികൾ ഭംഗിയായി അടുക്കി നിരത്തി വെച്ചിരിക്കുന്നു…

കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന തമ്പുരാട്ടിയുടെ ശരീര വടിവുകൾ കണ്ട കോരന്റെ കണ്ണ് മഞ്ഞളിച്ചു ഇത് വരെ ഒരടി അകലെ മാത്രം നിന്ന് കണ്ടിട്ടുള്ള കോരന്റെ തമ്പ്രാട്ടി ഇന്ന് അവന്റെ കൈ എത്തും ദൂരത്തു ഹംസഗന്ധ തൈലം കൈയിൽ പകർന്നപ്പോൾ കോരന്റെ കൈ വിറച്ചു

ചിരുത, തമ്പുരാട്ടിയുടെ പാവാടയുടെ കെട്ടഴിച്ചു എണ്ണ പുരട്ടി തടവാൻ പാകത്തിൽ അല്പം താഴേക്ക് ഇറക്കി വെണ്ണ തോൽക്കുന്ന ആ ഉടലഴകിൽ പറ്റി ചേർന്ന് കിടന്ന അരഞ്ഞാണം ഒന്നിളകി കൊരന്റെ കൈയുടെ വിറയൽ കൂടി എണ്ണ തമ്പുരാട്ടിയുടെ മേത്തേക്കു തുളുമ്പി…

പവൻ നിറമുള്ള ആ കൊഴുത്ത അരയിൽ കോരന്റെ കറുത്ത വിറക്കുന്ന വിരലുകൾ പതിഞ്ഞു… എണ്ണയിൽ വിരലമർത്തിയപോലെ തോന്നി കോരന് അവന്റെ കൈ കൂടുതൽ കരുത്തിൽ ഉഴിഞ്ഞു തുടങ്ങി.

എണ്ണ കൂടുതൽ പകരുന്നതിനിടക്ക് ചിരുത, തമ്പുരാട്ടിയോടായി പറഞ്ഞു…

“തമ്പ്രാട്ടി തുണിയേലപ്പിടി പറ്റി പോവാ എണ്ണ മുഴുവൻ ഏൻ കുറേക്കൂടെ തുണി താത്തെട്ടെ…”

“ങ്ങും…”