അടിമയുടെ ഉടമ [കിച്ചു✍️]

എന്നും ചെയ്യാറുള്ളത് പോലെ കോരൻ തല ഉയർത്താതെ മുന്നിൽ വന്നു നിന്ന യാമിനി തമ്പുരാട്ടിയുടെ മനോഹരമായ കാലുകളിൽ നോട്ടം ഉറപ്പിച്ചു സാരിയുടെ ഫോൾ അല്പം മടങ്ങി ആ കണങ്കാലും കാലിന്റെ അതെ നിറത്തിൽ പറ്റിച്ചേർന്നു കിടക്കുന്ന തങ്ക നൂപുരവും കണ്ടു അവന്റെ കണ്ണ് പിന്നെയും വിടർന്നു

“കോരാ നിന്റെ മകൻ കുളിച്ചിട്ടില്യലോ… ശപ്പൻ അത്രടം വരെ എങ്ങനാപ്പൊ കൊണ്ടു പോവാ..? നീ അവനെ വിളിച്ചു പോയി കുളിച്ചു ശുദ്ധിയായി വരാൻ പറയൂ…”

കോരൻ വണ്ടിയുടെ മുൻ സീറ്റിലേക്ക് നടന്നു പക്ഷേ എങ്ങനെ വാതിൽ തുറക്കണം എന്നറിയാതെ അവൻ അകത്തിരുന്ന മകനെ പുറത്തേക്കു വിളിച്ചു വണ്ടിയിൽ കൈ തൊടാൻ കോരന് എന്തോ പേടിയായിരുന്നു…

കാറിനുള്ളിൽ മുഷിഞ്ഞ തുണി കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഭാണ്ഡം മാറോടടുക്കി പിടിച്ചിരുന്ന യുവാവ് ഏതോ കൊടിയ അപരാധിയുടെ പോലെ ഇരുന്നു വിറച്ചു

അവസാനം അപ്പനും മകനും ഡോറു തുറക്കാനാവാതെ ഇരിക്കുന്ന കണ്ട പ്രഭാകര കൈമൾ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു കെണിയിൽ നിന്നും പുറത്തു ചാടിയ മൂഷികനെ പോലെ ആ യുവാവ് ഒറ്റ ചാട്ടത്തിനു പുറത്തിറങ്ങി…

അപ്പോൾ ആദ്യമാണ് യാമിനി ആ ചെറുക്കനെ കാണുന്നത്

കോരനെ പോലെ എണ്ണ കറുപ്പല്ല വെങ്കലത്തിന്റെ നിറം നന്നായി വെയിൽ കൊണ്ട വെളുത്ത തൊലി പോലെയാണല്ലോ ഇവന്റെ അമ്മ ചിരുതയെ തമ്പുരാട്ടി കണ്ടിട്ടുണ്ട് അവളും അത്ര കറുപ്പല്ല ആ നിറമാകും അല്ലേൽ തന്നെ ഇതുങ്ങളുടെ ജനുസ്സ് ആർക്കറിയാം..?

കോരന് ഒരു നാൽപ്പതു നാല്പത്തഞ്ചു പ്രായം കാണും അവനു ഒരു മകനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ വല്ല കൊച്ചു ചെറുക്കനും ആകുമെന്ന കരുതിയെ ഇവന് ഒരു പത്തൊൻപതു കുറയാതെ കാണും കണ്ടിട്ട് നല്ല അധ്വാനിക്കുന്ന ശരീരം യാമിനി ഓർത്തു പിന്നെ അവനോടായി ചോദിച്ചു

“എന്താ നിന്റെ പേര്..?”