“ഞാൻ വീണ്ടും ചിരിച്ചു.”
“എന്താ,.. ചിരിച്ചു കളഞ്ഞത്.”.. ?
“ഇത്താത്തയുടെ ഹ്യൂമർ സെൻസ് ഓർത്തു ചിരിച്ചു പോയതാ.”….
“ങേ… അപ്പൊ, നിനക്കങ്ങനെ അല്ലാന്നുണ്ടോ… ? നീണ്ടിട്ടും നിവർന്നിട്ടും”… ?
പുറകിൽ നിന്നും വീണ്ടും ചോദ്യം വന്നു.
“എയ്… അങ്ങനെ ഒന്നുല്ല..”.
“പിന്നെ എങ്ങനെ, ഇല്ലങ്കിൽ പിന്നെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല”…..
“ശരിയാണ്…. അങ്ങനെ ഇല്ലാത്തത് നിങ്ങളുടെ കുറ്റമല്ലല്ലോ.”…
പിന്നെ എന്തൊക്കെയോ തമാശകൾ ഞാനും പറഞ്ഞു… അത് കേട്ട് അവരും ചിരിച്ചു…
അങ്ങനെ അൽപ്പം നേരത്തേക്ക് ഇത്തിരി കൊച്ചു വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നേരം പോയത് അറിഞ്ഞില്ല…
ഡ്രൈവർ സീറ്റിന്റെ നേരെ പുറകിൽ ഇരിക്കുന്ന ഫരീദാത്ത എന്റെ സീറ്റിന്റെ ചാരിയുടെ മുകളിൽ രണ്ടു കൈകളും റസ്റ്റ് ചെയ്തു എന്നോട് കൂടുതൽ അടുത്തിരുന്നു സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി…
ചില ഡയലോഗുകൾ അൽപ്പം സ്വരം താഴ്ത്തിയും,
ചിലത് സ്വകാര്യം പറയുന്നത് പോലെ, വളരെ സ്വരം താഴ്ത്തിയുമൊക്കെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവരും നേരം കളഞ്ഞു…..
അങ്ങനെ ഇടയ്ക്കിടെ അൽപ്പം എരിവും പുളിയും കൂട്ടി അവരും ഞാനും തമാശകൾ പറഞ്ഞും, ചിരിച്ചു കൊണ്ടും വാചാലരായി….
ഇടക്ക് വച്ച്, അവരുടെ ചുടു നിശ്വാസം എന്റെ പിൻകഴുത്തിൽ പതിയുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു…
ഇടയ്ക്ക് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും എന്റെ ചിന്ത എങ്ങോട്ടോ തിരിഞ്ഞു…
യുവത്വം വിട്ടുമാറാത്ത താത്ത അങ്ങനെ പറയാൻ എന്തെങ്കിലും കാരണം ഇല്ലാതിരിക്കില്ല…
റഹീംക്കയാണെങ്കിൽ വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് കടന്നു കഴിഞ്ഞ മനുഷ്യൻ എങ്ങനെ മാച്ചു ചെയ്യാനാ…
ഇവരെ കണ്ടിട്ട് അങ്ങേർക്കു ഒന്ന് തോന്നുന്നില്ലായിരിക്കാം..! അതിന്റെ നിരാശ അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നല്ലപോലെ സ്ഫുരിക്കുന്നുണ്ട്.
ഇവരിൽ എന്താണ് ഒരു കുറവ്, ശരീരം കൊണ്ടും അംഗലാവണ്യം കൊണ്ടും, ഇപ്പോഴത്തെ ചെറുപ്പക്കാരി പെൺകുട്ടികളെകാൾ എന്തുകൊണ്ടും ഒട്ടും മോശമല്ല എന്ന് മാത്രമല്ല ഒരു പടി മുകളിലാണ്…