അവസാനം പ്രമുഖ ഹോസ്പ്പിറ്റലില് ഡോക്റ്റര് ആയ ഇളയഛന് എന്റെ ചികിത്സ ഏറ്റെടുത്തു. അദ്ദേഹം എല്ലിന്റെ അന്നത്തെ പേരെടുത്ത ഡോക്റ്റര് എന്ന പദവിയിലേക്ക്മു ചുവട് വച്ച് തുടങ്ങുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളുവെങ്കിലും നല്ല കൈ പുണ്യമായിരുന്നു. അത് കൊണ്ടാണ്ണ് എനിക്ക് പൂര്ണ്ണമായ സാധീനം കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും കാലിന്റെ മുക്കാല് ഭാഗം ആരോഗ്യം വീണ്ടെടുക്കാന് എനിക്ക് സാദ്ധിച്ചത്. അതിന്റെ ഒപ്പം അമ്മയുടെയും പെങ്ങളുടെയും പരിശ്രമവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ചെറു പ്രായത്തില് സംഭവിച്ചതിനാല് ശരീര വളര്ച്ചക്ക് അനുസ്സരിച്ച് എന്റെ കാലിന്റെ ആരോഗ്യം മെച്ചപ്പെട്ടു എന്ന് തന്നെ പറയാം. ഏകദേശം ഏഴു വര്ഷത്തെ ചികിത്സ കൊണ്ട് എനിക്ക് കൈവരിക്കാവുന്ന മാക്സിമം ആയ 80% ശതമാനം ആരോഗ്യം എനിക്ക് വീണ്ടെടുക്കാന് കഴിഞ്ഞു. എങ്കിലും എനിക്ക് അധികം ദൂരം നടക്കണമെങ്കില് വാക്കിംഗ് സ്റ്റിക്ക് വേണമായിരുന്നു..
എന്റെ കാലിന്റെ കാര്യത്തില് നല്ലത് തന്നെയാണ് ചികിത്സ കൊണ്ട് ഉണ്ടായത്. അതിന്റെ പരിണിതഫലമായി ഇളയഛനും ഞങ്ങളുടെ അമ്മയും വല്ലാതെ അടുത്തു. ആദ്യകാലങ്ങളില് ഏടത്തിയമ്മേ എന്ന് വിളിച്ച് സകല സ്വാതന്ത്രവും വീട്ടില് മനോഹരന് ഇളയഛന് നേടിയെടുത്തു. വീടിന് പുറത്ത് ഇറങ്ങാത്ത അമ്മയെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിക്കാന് നിര്ബദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തു.
പലപ്പോഴും മനോഹരന് ഇളയഛന് സ്വന്തം കാറില് അമ്മയെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിക്കാന് വേണ്ടി പുറത്ത് കൊണ്ടുപോകുമായിരുന്നു. പുറക് സീറ്റില് ചില സമയങ്ങളില് ഞാന് കയറി വലിയ ഗമയില് ഇരിക്കുമായിരുന്നു. ഇളയഛനെ ഞങ്ങള്ക്ക് കിട്ടിയത് ജീവിതത്തിലെ വലിയ ഭാഗ്യമാണെന്ന് ഞാന് കരുതിയിരിക്കുന്ന നേരം.
അമ്മയുടെ ഡൈവിംഗ് പഠനം വഴിമാറാന് തുടങ്ങിയ ആ ദിനം ഇന്നും ഞാന് ഓര്ക്കുന്നു. പരീക്ഷ അടുത്തതിനാല് ഞാന് അമ്മയുടെയും ഇളയഛന്റെയും ഒപ്പം കാറില് കയറാറില്ലായിരുന്നു. അന്ന് നല്ല മഴയുള്ള ദിവസ്സമായിരുന്നു. ആ മഴയുടെ ഭംഗ്ഗി ആസ്വദിക്കാനായി ഞാന് കാറില് കയറാന് തുടങ്ങിയപ്പോള് അന്നെന്തോ ഇളയഛന് വിലക്കി. എന്റെ മുഖം മങ്ങിയത് കണ്ട അമ്മ എന്നോട് കയറികോള്ളാന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അന്നാദ്യമായി എനിക്ക് ആ കാറില് ഇരിക്കാന് അനിഷ്ടം തോന്നി. വലിഞ്ഞുകയറി ഇരിക്കുന്നവന്റെ അവസ്ഥ. ഞാന് കണ്ണുകള് അടച്ച് കിടന്നു. വൈകാതെ തന്നെ എന്നെ ഉറക്കം പൂണ്ടു.
ഉയര്ന്ന ശബ്ദത്തില് ഉള്ള ചിരിയും കൊഞ്ചലും എന്നെ ഉറക്കത്തില് നിന്നും ഉണര്ത്തി.
“…മനോഹരാ പ്ലീസ്സ്….പ്ലീസ്സ് കുട്ടാ…ദേ. എന്റെ മോന് പുറകില് ഉണ്ടേ……”.
“…എന്റെ ജാനൂ….എന്റെ സുന്തരി കുട്ടീ….അജൂ പുറകില് കിടന്ന് നല്ല ഉറക്കമാ…..”.