സിനിമാ ഹാളില് കയറിയതും എന്റെ പ്രതീക്ഷകളെ അസ്ഥാനത്താക്കി മെക് ചേട്ടന്മാര് രോഷ്നിയെ അവരുടെ നടുവില് പിടിച്ചിരുത്തി. തിയറ്ററില് വലിയ തിരക്ക് ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് ഞങ്ങള് നാലു പേരും ഏറ്റവും അവസാനത്തെ വരിയില് മൂലക്ക് ആണ് ഇരുന്നത്. ഏറ്റവും ഉള്ളില് ഒരു മെക് ചേട്ടന് അത് കഴിഞ്ഞു പിന്നെ രോഷ്നി പിന്നെ മറ്റേ മെക് ചേട്ടന് പിന്നെ ഞാന്. എന്റെ കാര്യം ഗോവിന്ദ ആണ് എന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഞാന് കൊത്തി കൊണ്ടുവന്ന മാതളകനി എന്നില് നിന്നും ഈ കഴുകന്മാര് തട്ടിയെടുത്തിരിക്കുന്നു. ഇവര് രണ്ടു പേരും കൂടി രോഷ്നിയുടെ ചാറു ഊറ്റിയെടുക്കും. ഞാന് വെറും ഊമ്പനായി അത് കണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കണം. രോഷ്നിയുടെ മുഖത്ത് പ്രേത്യേകിച് ഭാവമാറ്റം ഒന്നുമില്ല. അവള്ക്കും തോന്നിയിട്ടുണ്ടാകും തഴക്കവും പഴക്കവും ചെന്ന ചേട്ടന്മാര് ആയിരിക്കും പുതുമുഖമായ എന്നെക്കാളും നല്ലവണ്ണം സുഖിപ്പിക്കുക.
ഗണപതിക്ക് വെച്ചത് തന്നെ കാക്ക കൊത്തിയത് കാരണം എന്റെ ഉന്മേഷം എല്ലാം പോയിരുന്നു. രോഷ്നിയെ ഇനി എപ്പോള് ആണ് ഒന്ന് തൊട്ടു നോക്കാന് കിട്ടുക എന്ന് എനിക്ക് ഒരൂഹവും ഇല്ലായിരുന്നു. തിയറ്ററിലെ വിളക്കുകള് കണ്ണടച്ചപ്പോള് തന്നെ ചേട്ടന്മാര് ബാറ്റിംഗ് തുടങ്ങി. സച്ചിനെ പോലെ ആഞ്ഞു ബാറ്റ് ചെയ്യാന് വന്ന ഞാന് സുധീര് ചൌധരിയെ പോലെ വെറും ഒരു കാഴ്ചക്കാരന് മാത്രമായി പോയലോ. ഈ സങ്കട കടലില് നിന്നും കരകയറ്റണമെ തിരുവൈക്കം വാഴും ശിവശംഭോ എന്ന് ഞാന് അറിഞ്ഞു പ്രാര്ത്ഥിച്ചു. സാധാരണ ഇങ്ങനത്തെ സമയത്ത് എന്റെ പ്രാര്ത്ഥന ദൈവങ്ങള് കേള്ക്കാത്തത് ആണ്. പക്ഷെ അന്ന് എന്റെ പ്രാര്ത്ഥന ദൈവം മൊബൈല് ഫോണിന്റെ രൂപത്തില് കേട്ടു.എന്റെ ഫോണ് അടിക്കാന് തുടങ്ങി. പരിചയമില്ലാത്ത നമ്പരില് നിന്നാണ് കാള്. ഞാന് എടുത്തു നോക്കുമ്പോള് വോടഫോണിന്റെ പുതിയ പ്ലാന് പറ്റി പറയാന് വിളിച്ചതാണ്. ഞാന് ഒന്നും നോക്കിയില്ല അവിടെ നിന്നും ഫോണ് പ്ലാന് പറയുമ്പോള് ഞാന് ഇവിടെ നിന്നു. എപ്പോള്, സീരിയസ് ആണോ ശരി ഞാന് ഇപ്പോള് തന്നെ വരാം എന്ന വാചകങ്ങള് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അപ്പുറത്ത് നിന്നുള്ള സര് സര് വിളികളെ അവഗണിച് എന്റെ ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു. എന്നെ വിളിച്ച ആ കിളിമൊഴി ഇവന്റെ കിളി പോയതാണ് എന്ന് എന്തായാലും ഉറപ്പിചിട്ടുണ്ടാകും. ഞാന് ചേട്ടന്മാരോടും രോഷ്നിയോടുമായി
“അമ്മയാണ് വിളിച്ചത്. അമ്മാവന് ആക്സിഡെന്ടായി ഹോസ്പിറ്റലില് ആണ്. എനിക്ക് ഉടനെ പോകണം എന്ന് എന്റെ മുഖത്ത് മാക്സിമം ശോകഭാവം വരുത്തി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.”