അന്നൊരു ബുധനാഴചയായിരുന്നു, ഓഫീസ്സിൽ നിന്നു പതിവിലും വൈകിയാണു ഞാനിറങ്ങിയത്. അന്റോപ് ഹില്ലിലേക്കുള്ള ട്രെയിനിൽല്പതിവിലധികം തിരക്ക്. അടുത്തതിനു കാത്തിരുന്നാലും സ്ഥിതിയിതൊക്കെ തന്നെയാവും, ലേറ്റാവുകയും ചെയ്യും. ഇതിനു തന്നെ കേറാം. കാലു കുത്താനിടമില്ലാത്ത ആ ട്രെയിനിലേക്ക് ഞാൻ തിക്കിതിരക്കി കയറിപ്പറ്റി. പിറകേ കയറുന്നവരെന്നെ തള്ളി നീക്കി ഒരു മൂലയിലെത്തിച്ചു. കമ്പാർട്ട്മെന്റ് അവസാനിക്കുന്നടുത്തുള്ള ഒരു സീറ്റിന്റെയടുത്താണു ഞാനെത്തിയത്. ഒരു വിധത്തിലാണൂ നിക്കുന്നത്. കയ്യൊന്ന് താഴേക്കിടാൻ പോലും പറ്റുന്നില്ല. ശ്വാസം വിടുന്നത് പോലും കഷ്ടപ്പെട്ടാണു. ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷൻ വിട്ട് കുറച്ചായപ്പോഴേക്കുംമെന്റെ തുടയിൽ ഉറുമ്പരിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു ചലനം. താഴേക്ക് നോക്കിയാൽലൊരു വിധത്തിൽ കാണാം , ഒരു ചെറിയ ചെറുക്കൻ ഒറ്റച്ചന്തിയിൽ സീറ്റിലിരിക്കുന്നു. അവന്റെ കൈ അറിയാതെയെന്റെ തുടകളിൽ സ്പർശിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇത്രയധികം തിക്കിത്തിരക്കുള്ള ഈ ട്രെയിനിൽ ബോഡി ടച്ചിംഗിനു പരാതി പറഞ്ഞിട്ട് യാതൊരു കാര്യവുമില്ല. ഞാൻ മിണ്ടാതെ നിന്നു.
ദലമർമ്മരം 2 [രതിക്കുട്ടൻ]
Posted by