Posted by
മൊബൈലും കൊണ്ട് അവരാദ്യം ഓടിയത് രഞ്ജിത്തിന്റെ അടുത്തേക്കായിരുന്നു.
അവന്റെ മൊബൈലിൽ നിന്നും കുറച്ചു തുണ്ടുപടങ്ങൾ സെന്റ് ചെയ്തശേഷം
തോട്ടത്തിലെ ഏറുമാടത്തിലേക്കു കയറി.
ചുറ്റും മഞ്ഞു പുതപ്പു തീർത്തിരുന്നു. തണുപ്പിലും മൊബൈലിലെ രതി അവരെ ചൂടാക്കി. സ്വയംഭോഗം ചെയ്ത് അവർ തളർന്നുകിടന്നു.
നിരഞ്ജന്റെ ജീവിതത്തിലെ വഴിത്തിരിവ് അവനെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.
… കൃഷ്ണയും രാകേഷും സുഹൃത്തിന്റെ വിവാഹ പാർട്ടി കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലേക്കുവരികയായിരുന്നു. നിരഞ്ജൻ വീട്ടിൽ തനിച്ചാണെന്ന ചിന്ത ബുള്ളറ്റിന്റെ വേഗത കൂട്ടാൻ രാകേഷിനെ പ്രേരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മൂന്നാറിന്റെ മൂടൽമഞ്ഞിൽ ഒരുനിമിഷം അയാളുടെ കാഴ്ചയൊന്നു പിഴച്ചു. ഡിവൈഡറിലിടിച്ച് രണ്ടുപേരും റോഡിലേക്ക് തെറിച്ചുവീണു.
ബോധം തെളിയുമ്പോൾ രണ്ടുപേരും ഹോസ്പിറ്റലിലെ icu വിൽ കിടക്കുകയായിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് തന്നെ റൂമിലേക്ക്‌ മാറ്റി . തങ്ങളുടെ ചുറ്റും കൂടി നിന്നവരെ കണ്ട് അവർ ഒന്നമ്പരന്നു. കൃഷ്ണയുടെ ആങ്ങള കണ്ണൻ എന്നു വിളിക്കുന്ന ശ്രീധർ നായരും അമ്മാവൻ അനന്തൻ നായരും.
“ചേച്ചി … പെട്ടന്ന് തന്നെ സുഖമാകും. നാളെ തന്നെ നമുക്ക് വീട്ടിലേക്കു പോകാം.”
കൃഷ്ണവേണി: കണ്ണാ.. അപ്പൊ അച്ഛൻ…
കണ്ണൻ : അച്ഛൻ കഴിഞ്ഞ വർഷം മരിച്ചു.
അവസാന കാലത്തു ചെയ്തതിനെക്കുറിച്ചോർത്തു അച്ഛൻ പശ്ചാത്തപിച്ചിരുന്നു.
അവരുടെ അച്ഛൻ ഗംഗാധരൻ നായരായിരുന്നു ആ ബന്ധത്തിന് ഏറ്റവും എതിർത്ത്.
ആ ക്ഷണം രാകേഷ് ആദ്യം നിരസിച്ചുവെങ്കിലും നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി സമ്മതിച്ചു.
പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ അവർ മൂന്നുപേരും പാലക്കാട് തൃശൂർ ജില്ലകളുടെ അതിർത്തിയിലുള്ള പാലോട്ടുമനയിലേക്കുയാത്ര തിരിച്ചു.
ഇന്നോവ കാർ അവരെയും കൊണ്ട് ചുരമിറങ്ങി. മനയുടെമുറ്റത്തേക്ക് കാർ എത്തിച്ചേർന്നപ്പോൾ കൃഷ്ണയുടെയും രാകേഷിന്റെയും മനസ്സിൽ ഒരു വെള്ളിടി മുഴങ്ങി. മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോളും അവരുടെ കാലുകൾ വിറച്ചിരുന്നു.
കണ്ണൻ : വരൂ ചേച്ചി…