മണിക്കുട്ടി

“ശ്ശോ..ഒന്നു പതുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിക്കു സാറേ, നോവുന്നു”. അവൾ പരിഭവിച്ചു. പത്തുമിനിട്ടോളം ഞാൻ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നിന്നു. ഒത്തിരി നാളായിട്ടു. ഈ പൂമേനിയുടെ ചൂടനുഭവിച്ചിട്ടു.

‘വന്ന കാര്യം പറയാൻ എന്നോടൊന്നും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ” പിടിവിട്ടു മാറിനിന്നു മണിക്കുട്ടി ചോദിച്ചു.

‘എന്താടാ കണ്ണാ?”

‘പിന്നേ..ഞാൻ പഴയ മണിക്കുട്ടി അല്ല. ‘മണിക്കുട്ടീ’ എന്നൊക്കെ വിളിച്ചോ, പക്ഷെ ഞാൻ പഴയ ആളല്ല” “പിന്നെ ആരാ?” ഞാൻ ചിരിച്ചു. “ഞാനിപ്പം സൗമ്യയാ; പഴയപോലെ മസ്സാജും മറ്റു ചീത്ത പരിപാടീം ഒന്നും പറ്റുകേല; അത്യാവശ്യം ഇതുപോലെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചോ, തോളത്തു കൈവച്ചോ.അതൊന്നും തെറ്റല്ല; മറ്റൊന്നും സമ്മതിക്കുകേല; മനസ്സിലായോ ചെറുക്കാ? സമ്മതിച്ചോ? അവൾ എന്റെ കവിളിൽ നുള്ളി ചോദിച്ചു. അവളെന്റെ കൈപിടിച്ചു. ‘കയ്യേലടിച്ചു സത്യം ചെയ്യേ”

‘സൗമ്യേ..എനിക്കെന്റെ പഴയ മണിക്കുട്ടിയെ വേണം.” ‘എന്നാലേ, ഞാനിപ്പം പോകും” അവൾ കുടയും ബാഗുമെടുത്തു. ‘അങ്ങനെ പോകല്ലേ കണ്ണാ’ ഞാനവളെ തടഞ്ഞു. “എനിക്കു സ്നേഹമുള്ളതുകൊണ്ടല്ലോ നിന്നെ ഇങ്ങനെ കെട്ടിപ്പിടിക്കുന്നതും മറ്റും; നീയില്ലാഞ്ഞു എത്ര നാളാ ഞാൻ വിഷമിച്ചതെന്നറിയാമോ..

‘സത്യമാണോ? എന്നെ ശരിക്കും അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടമാണോ?”

“അതേടാ മുത്തേ” ഞാനവളെ വീണ്ടും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. “നിസ്സാര കാര്യം പറഞ്ഞു നീ ഇങ്ങനെ എന്നെ വിട്ടു പോകരുതു; നിനക്കെന്നെ ഇഷ്ടമല്ലേ?”

“ഞാൻ പറഞ്ഞ വാക്കു…”

‘വാക്കും നോക്കുമൊന്നും വേണ്ടെടാ; നമ്മൾ തമ്മിൽ സ്നേഹമുള്ളപ്പോൾ പിന്നെന്തു വാക്കു? അതെന്താ ആ പ്രമോദ് അറിയുമെന്നു വച്ചാ ഈ പേടി?”

‘ഏയ്ക്ക്..അവൻ എന്റെ കാമുകനൊന്നുമല്ല; വെറും ഫ്രണ്ടാ; എനിക്കാരേയും ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തേണ്ട കാര്യമില്ല”

“അല്ല, സത്യം”

“പിന്നെ നിനക്കെന്താ പ്രശ്നം?” “അതു.ഇതൊക്കെ ചെയ്താൽ ഞാൻ ചീത്ത പെണ്ണാണെന്നു പറയും, ആളുകൾ”

“സരിതയല്ലേ..അവളോടു പോകാൻ പറ്

‘എന്നെക്കണ്ടാൽ ചീത്ത പെണ്ണാണെന്നു തോന്നുമോ? സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയിട്ടു. സത്യം പറ്