പ്രളയകാലത്ത് 2
PRALAYAKALATHU PART 2 | AUTHOR LEENA
Previous PartS | Part 1 |
വിരലുകളിൽ കെട്ട് കുടുങ്ങുന്നു. ആ കെട്ടുകളിൽ വിരൽ കോർത്ത് വലിച്ചു. “ആഹ്..” വേദനയുടെ പുളയൽ കേട്ടു. രസം തോന്നി. ഒരുപിടി രോമമപ്പാടെ കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് മുകളിലേയ്ക്ക് വലിച്ചു. മാംസം മുകളിലേയ്ക്ക് ഉയർന്നു രോമങ്ങളുടെ ചുവട്ടിൽ വലിഞ്ഞു നിന്നു. “ആവ്…” വേണ്ടും വേദനയുള്ള തേങ്ങൽ. ഇതൊരിക്കലും വെട്ടി വൃത്തിയാക്കിയിട്ടില്ലേ? ഞാൻ അത്ഭുതം കൊണ്ടു. എന്റെ വിരലുകൾ രോമങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നീങ്ങി. മൃദുലത. തടിപ്പ്. പരുപരുപ്പ്. കന്ത്. ഞാൻ പതിയെ തലോടി. ഇത്തവണ സുഖത്തിന്റെ തേങ്ങലാണ് കേട്ടത്. കാണാനാവുന്നില്ല ഒന്നും. രോമക്കാട് വകഞ്ഞുമാറ്റി നോക്കി. ഒരു കുഞ്ഞു കൂടാരം പോലെ, ഇരുണ്ട തൊലിഞൊറിവുകൾക്ക് നടുവിൽ, കുതിർന്ന, മുറ്റിയ കന്ത്. ചൂണ്ടുവിരൽ തുമ്പ് ആ ഞെടുപ്പിൽ തൊട്ടു. നഖം അതിന്റെ ഉച്ചിയിൽ പോറിപ്പോയി. സുഖമോ വേദനയോ ഈ തേങ്ങലിൽ?
“ശ്രീ.. ശ്രീ.. എഴുന്നേൽക്ക്..”
ഞെട്ടിയുണർന്നു. ഇരുട്ട്.
“എന്താടാ? സ്വപ്നം കണ്ട് പേടിച്ചോ?” അമ്മ കൈ ബലമായി വിടുവിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത്, അമ്മയുടെ ഇടുപ്പിലെ കൊഴുത്ത മാംസത്തിൽ വിരലുകൾ അമർത്തി ഞെരിച്ചുപിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്, നഖങ്ങൾ ആ വിയർത്തുനനഞ്ഞ മാംസമടക്കുകളിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങിയിരിക്കുകയാണ്. ഷോക്കടിച്ചത് പോലെ ഞെട്ടി ഞാൻ കൈ പിൻവലിച്ചു.
“നീ എന്തൊക്കെയോ ഞരങ്ങുകയും മൂളുകയും ചെയ്യുവായിരുന്നു. പേടിച്ച് എന്നെ അള്ളിപ്പിടിച്ചിട്ട് എനിക്ക് നൊന്തു.” ഇരുളിൽ അമ്മയുടെ അനക്കം അറിയാം. പിടിച്ചയിടം തിരുമ്മുകയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ കിതച്ചുകിടന്നു. പേടിസ്വപ്നമല്ല, കമ്പിസ്വപ്നം കണ്ടിട്ടാണ് അമ്മയുടെ ഇടുപ്പിൽ കയറിപ്പിടിച്ചതെന്ന് അമ്മയോട് എങ്ങനെ പറയും?
“ഊ.. നഖം കൊണ്ട് മുറിഞ്ഞൂന്നാ തോന്നുന്നെ!” അമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിൽ നീറ്റലുണ്ടായിരുന്നു. ഇരുട്ടായത് ഭാഗ്യം. നിക്കറിനുള്ളിൽ കൂടാരം കെട്ടിയ കുണ്ണയുമായി ഞാൻ അമ്മയുടെ മടിയിൽ തലവച്ച് ചെരിഞ്ഞുകിടന്ന് കിതപ്പടക്കുകയായിരുന്നു. കണ്ണുകൾ ഇരുളിലേയ്ക്ക് മിഴിച്ചിരുന്നു.
“പോട്ടെ, സാരമില്ല. മഴ പെട്ടെന്ന് തീരും. മോനതോർത്ത് പേടിക്കണ്ടാട്ടോ.” അമ്മയുടെ വിരലുകൾ കവിളിൽ സ്പർശിച്ചു. അമ്മയുടെ നനുത്ത വിരലുകൾ. അമ്മയുടെ വാൽസല്യം. എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി. പക്ഷേ ഈ അരക്കെട്ടിൽ നിന്നുയരുന്ന ആവിമണം! മുഖം തിരിച്ച് പതുപതുത്ത ആ മടിത്തട്ടിലേയ്ക്ക് മുഖമമർത്തി. അമ്മയുടെ വിരലുകൾ എന്റെ മുടിയിൽ അരിച്ചു നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ അമ്മയുടെ തഴുകലേറ്റ് കുറേനേരം ടാങ്കിനുള്ളിലെ ഇരുട്ടിൽ അങ്ങിനേ കിടന്നു. എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ എന്തെന്ന് എനിക്കുതന്നെ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
“അമ്മേടെ കാലൊക്കെ ഒരേപോലെ വച്ചിട്ട് മരച്ചെടാ. മഴ നിന്നിരിക്കുകയാ. ഒന്ന് എഴുന്നേൽക്കട്ടെ.” കുറെ നേരത്തിനു ശേഷം അമ്മ പറഞ്ഞു. ശരിയാണ്, എത്ര നേരമായി! ഞാൻ പെട്ടെന്നോർത്തു. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് ഉരുണ്ടുപിരണ്ട് എഴുന്നേറ്റു.
ഠിം!
തല മുകളിലെ അടപ്പിൽ ഇടിച്ചതാണ്. അങ്ങനെയൊരു സംഭവമേ മറന്നു.
“ശ്രീ, വല്ലതും പറ്റിയോടാ?”
അമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിൽ വേവലാതി.